22. Wiktoria

MIESIĄC PÓŹNIEJ!!!!

- Wstawaj śpiochu. - Filip szeptał do mojego ucha. 

- Jest Sobota. - wymruczałam i odwróciłam się plecami do niego. 

- Tak, ale jest już dziesiąta, a na stole czeka śniadanie. Kazali mi przyjść cię obudzić. - poczułam jak jego ciepłe palce dotykają mojego policzka, i odgarniają moje włosy, po czym delikatne usta chłopaka muskają moją skórę. 

- Teraz to już w ogóle nie chce mi się wstawać. - uśmiechnęłam się i w końcu na niego spojrzałam. 

Ja zwykle wyglądał olśniewająco. Miał idealnie ułożone włosy, jego czekoladowe oczy wpatrywały się we mnie z czułością, a usta wykrzywiały w przeuroczym uśmiechu - najpiękniejszym jaki ten świat widział. 

- Wstaniesz sama, czy mam cię zanieść? - uniósł pytająco brwi, a ja się szyderczo uśmiechnęłam.

- Zanieś mnie! - skopałam z siebie kołdrę i podniosłam ręce w górę. 

Ku mojemu zdziwieniu, Filip poderwał się i wziął mnie w ramiona, po czym wyniósł na korytarz. 

- Puszczaj! - zaczęłam się śmiać i wymachiwać nogami. 

- EJ WY! - nagle z pokoju wybiegła Lena. - TY! - wskazała pacem na brata i spojrzała na niego groźnie. - Puszczaj ją w tej chwili, i nie odwalaj takich akcji, kiedy tata i Nina są w domu. - A TY! - popatrzyła na mnie, tym samym wzrokiem, co na mojego chłopaka. - Przestań tak krzyczeć, bo zaraz naprawdę wszyscy się zbiegną, i będziecie mieli przechlapane przez wielkie P!

- Dobra, już dobra. - Filip delikatnie postawił mnie na podłodze, a Helena zrobiła dumną minę i zeszła na dół.

Popatrzeliśmy po sobie z chłopakiem i zaczęliśmy się głośno śmiać, z naszego TAJNIAKA.

- FILIP, LAURA! - usłyszeliśmy głos mojej mamy. - Chodźcie, bo wszyscy czekamy. 

- Idziemy, idziemy. - uspokoiliśmy się trochę i ruszyliśmy w stronę schodów.

- Cześć wszystkim. - uśmiechnęłam się do domowników i zajęłam swoje miejsce - obok mamy, naprzeciwko Filipa. 

- Co dzisiaj robicie? - zapytał Karol. 

- Ja w sumie nic. - wzruszyłam ramionami, po czym zaczęłam nakładać sobie jajecznicę. 

- Ja też nie mam żadnych planów. - powiedział Filip. 

- Ja idę do Antka. - Lena aż promieniała, mówiąc to. Kiedy tylko wspomina o swoim chłopaku, na jej twarzy pojawia się uśmiech, a w oczach tańczą małe iskierki. Widać, że bardzo jest w nim zakochana. Zazdroszczę jej, że tak jawnie może to pokazywać, ale już niedługo i ja nie będę ukrywać swoich uczuć... Rozmawiałam ostatnio ze swoim chłopakiem... Nie ma co ukrywać, z każdym dniem zakochuje się w nim coraz bardziej, i myślę, że nie ma sensu zwlekać z wyjawieniem tego rodzicom... Jednak nie czuje się jeszcze do końca gotowa, muszę pozbierać myśli, wymyślić co właściwie chcę im powiedzieć, chociaż mam wrażenie, że nigdy nie wpadnę na odpowiednią przemowę... 

- Ja miałam iść dzisiaj z koleżankami na świąteczne zakupy, ale nie najlepiej się czuję, więc zostanę w domu. - z moich rozmyśleń wyrwał mnie głos Moniki. 

- Co się stało? - mama spojrzała na nią z troską. Mają ostatnio dużo lepszy kontakt niż wcześniej. Monika nareszcie zdjęła tę dziwną zasłonę, przez którą ani ja, ani moja mama nie mogłyśmy się przedostać. Co prawda nasze relacje z dziewczyną nie są jeszcze idealne, ale wszystko jest na dobrej drodze. 

- To nic takiego. - uśmiechnęła się lekko. 

- Daj spokój siostra. - wtrąciła się Helena - jesteś strasznie blada, i nawet nie tknęłaś jedzenia. A w nocy chyba z 5 razy wymiotowałaś. 

- Dzięki Lena, zepsułaś wszystkim apetyt. - Monika skarciła siostrę.

- Naprawdę? - Karol również wydał się zaniepokojony. 

- To pewnie jakaś grypa żołądkowa. Panuje teraz w szkole. 

- Na serio? - odezwał się Filip, na co nastolatka zgromiła go wzrokiem. 

- Powinnaś pójść do lekarza. - dopowiedziała mama.

- Dobra... - westchnęła. - Jeśli do jutra mi nie przejdzie, to pójdę. A teraz pójdę się położyć, a wy zjedzcie. Smacznego. - wstała od stołu i wyszła z jadalni. 

- Może jednak nie powinniśmy jechać, do tego miasta? - spytała mama, patrząc na Karola.

- Sam nie wiem... - jej narzeczony westchnął. - Za tydzień święta, a my jeszcze nie mamy nic kupione.

- Jedziecie robić dla nas prezenty świąteczne? - Filip wyszczerzył zęby. 

- Nie tylko dla was, ale też dla moich rodziców, oraz mamy Niny.

- Właśnie! Babcia przyjeżdża na święta? - spytałam pełna nadziei. 

- Niestety nie. - odpowiedziała mi mama, a mój entuzjazm opadł. 

- Bo to my wszyscy jedziemy na święta do niej. - dopowiedział, Karol. Myślałam, że coś źle usłyszałam, ale po chwili dotarło do mnie, że on naprawdę to powiedział i aż poderwałam się z miejsca, po czym zawiesiłam się mamie na szyi. 

- Naprawdę, naprawę, naprawdę? - piszczałam jej nad uchem. 

- Co ty taka zdziwiona? - zaśmiała się. - Przecież od dawna mówiliśmy, że święta spędzamy w Hiszpanii. 

- No ale myślałam, że tak tylko mówisz, i że będziesz chciała spędzić święta z Karolem, nie sądziłam, że wszyscy tam pojedziemy!

- Nie krzycz tak, bo ogłuchnę. - zaśmiała się głośno. 

-  Nie moja wina, że tak się cieszę. - uwolniłam ją z mojego uścisku i usiadłam z powrotem na swoim krześle. 

- Ale fajnie, zwiedzimy Hiszpanię! - Lena również się ucieszyła.

- I poznamy bliskich Laury i Niny. - poprawił ją Filip, a Helena zrobiła zawstydzoną minę. 

- Tak to też. - zaśmiała się. - Po prostu uwielbiam Hiszpanię! 

- Ja też. - uśmiechnęłam się szeroko, na myśl o tym, że będę spacerować z Filipem uliczkami rodzinnego miasta, przedstawię go mojej przyjaciółce, i znowu zobaczę się z babcią!

- A co do tego miasta, to jedzcie. Ja z Laurą zaopiekujemy się Moniką. - Filip puścił do mnie oczko, które na pozór nic nie znaczyło, ale ja wiedziałam, że mówi do mnie "mamy dom dla siebie".

Może to głupio zabrzmi, ale uwielbiam, kiedy mama z Karolem wychodzą na miasto, a ja i Filip z przyszłego rodzeństwa zamieniamy się w najlepszą parę wszechczasów. 

- Nic jej nie będzie. - dodałam. Wasza obecność, nic nie zmieni, to na pewno wirus. W klasie mojej i Leny też kilka osób, narzekało na grypę żołądkową. Co nie Lenka? 

- Tak, tak. - przytaknęła, choć nie było to prawdą. 

- No okej... - mama westchnęła. - Nie bądźmy nadopiekuńczy. 

- Właśnie tato. - Helena spojrzała na ojca znacząco. 

- W sprawach chłopców to już inna sprawa, młoda damo. 

- Jasne. - dziewczyna wywróciła teatralnie oczami. 

- Właśnie. - Karol klasnął w ręce. - Coś mi się przypomniało. - zaśmiał się pod nosem i popatrzył na Filipa. 

- Co? 

- Zgadnij kogo spotkałem dziś w piekarni, jak byłem po bułki. - powstrzymywał się, by nie wybuchnąć śmiechem. 

- No powiedz, a nie. 

- Wiktorię. - mężczyzna poruszał zabawnie brwiami, natomiast jego syn zrobił lekko speszoną minę i się wyprostował. 

- I co z tego? 

- Pytała czy wciąż uczęszczasz na lekcje tańca, bo bardzo się za tobą stęskniła. Pytała co u ciebie. 

- I co cię tak bawi? 

- No nic. - puścił mu oczko. - Całkiem porządna była z niej dziewczyna. 

- Ta jasne. - w głosie chłopaka, dało się usłyszeć sarkazm. 

- W sumie... Dlaczego zerwaliście? - po tym pytaniu, zacisnęłam ręce w pięści. Poczułam jak po moim ciele rozchodzi się nieprzyjemna, gorąca fala. 

Filip wzruszył tylko ramionami, i tym samym zakończył temat. 

- Co to za Wiktora i dlaczego nic o niej nie wiem? - zapytałam, kiedy tylko drzwi za mamą i Karolem się zamknęły. 

- Ktoś tu chyba jest zazdrosny. - podszedł do mnie i objął w tali.

- Co to za Wiktoria i dlaczego nic o niej nie wiem? - powtórzyłam pytanie z wielkim wyrzutem, choć wcale go nie planowałam. 

- To moja była dziewczyna. - lekko się ode mnie odsunął. 

- Tyle zdążyłam już się dowiedzieć. - byłam coraz bardziej zła na chłopaka, że przez miesiąc związku nawet nie pisnął o tym, że miał kogoś. - Jak się poznaliście, ile byliście razem? Kiedy zerwaliście? 

- Jeszcze więcej tych pytań. - prychnął, czym jeszcze bardziej mnie rozzłościł. 

- MÓW, A NIE! 

- Najpierw się uspokój.

- SAM SIĘ USPOKÓJ! DLACZEGO NIC MI O NIEJ NIE POWIEDZIAŁEŚ!? MYŚLAŁAM, ŻE WSZYSTKO SOBIE MÓWIMY! - krzyczałam, zamaszyście gestykulując rękoma. 

- Bo tak jest, po prostu nie sądziłem, że muszę opowiadać ci o każdej byłej dziewczynie. 

- OOOOO czyli było ich więcej!

- Laura mam 18, prawie 19 lat, chyba nie myślałaś, że jesteś moją pierwszą dziewczyną! - również podniósł ton głosu. 

- Przecież wiesz, że nie o to chodzi! 

- A więc o co?! - teraz już oboje się przekrzykiwaliśmy. 

- O to, że ty o Pablo wiedziałeś, więc czemu nic nie mówiłeś o twoich byłych!?

- Trzeba było spytać! Co?! Miałem ci opowiadać jak to pierwszy raz się pocałowałem, albo byłem z dziewczyną w łóżku, abo gdzie i z kim miałem pierwszą randkę?! CHCIAŁABYŚ TEGO SŁUCHAĆ?!

Zagiął mnie. Jasne wiedziałam, że pierwszy pocałunek i randkę ma już za sobą... To trzecie też podejrzewałam, ale nigdy nie chciałam o to pytać, ani zaczynać tematów łóżkowych. Na to, aby przespać się z Filipem byłam niegotowa, więc tematu też nie zaczynałam i tyle, ale jak tak po prostu mi to powiedział... a raczej WYKRZYCZAŁ, nie wiedziałam co mam odpowiedzieć...  

Nigdy tak na siebie nie wrzeszczeliśmy i miałam ochotę się rozpłakać, lecz nie chciałam mu tego pokazać... Nic nie mówiąc po prostu się odwróciłam i pobiegłam na górę, z zamiarem wejścia do łazienki i daniem upustu emocjom, jednak kiedy znalazłam się przy drzwiach, te gwałtownie się otworzyły, a z pomieszczenia wybiegła zapłakana Monika. Kiedy mnie zobaczyła szybo się speszyła i schowała ręce do tyłu, jednak było za późno. Zdążyłam zauważyć w nich test ciążowy... 

WITAM!!!!

Wybaczcie mi proszę taki krótki rozdział... Krótki, ale wypełniony emocjami xD 

Wybaczcie mi również skłócenie Filipa i Laurenki, ale trochę musi się dziać... A no i Monika.... haha czekam na wasze reakcje, na tą sytuację! 

Dziś tak króciutko, bo bardzo chciałam zakończyć w tym momencie, a raczej nie będę na siłę wplątywała nic w środek, byleby przedłużyć rozdział. Kolejny postaram się, aby był dłuższy. Mimo to mam nadzieję, że się podoba <3 do następnego! 

LAURA LAUREN <3