20 Dziadkowie

Czułam jak serce bije w szybszym tempie, niż normalnie. Myślałam, że zaraz wyskoczy mi z piersi. Miałam wrażenie, że mój ciężki oddech słychać na drugim końcu pokoju.
- Laura wszystko gra? - mama musiała zauważyć moje zdenerwowanie, bo patrzyła na mnie z niepokojem. Chciałam z siebie coś wydusić, ale nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Zupełnie jakby odebrano mi mowę. Stałam tylko i patrzyłam w jeden punkt, próbując się uspokoić. Tak bardzo się bałam tego co zaraz się stanie, że chciałam stać się niewidzialna i uciec, zanim Monika zdąży powiedzieć jedno słowo.
- Laura jest tak zdenerwowana, bo dostała jedynkę z polskiego. - kiedy usłyszałam głos dziewczyny, przeszły mnie dreszcze, ale kiedy uświadomiłam sobie co powiedziała, poczułam ulgę. Spojrzałam na nią zdziwiona, a ona tylko posłała mi znaczące spojrzenie.
- Oj dziecko - mama roześmiała się - jedna jedynka to nic złego, nie musisz być taka przerażona.
- Bo ja... - zająknęłam się niepewna - zawsze byłam dobrą uczennicą, ale materiał mnie trochę przerósł. To był ważny sprawdzian, a ja nie przygotowałam się odpowiednio. - wymyśliłam, podtrzymując kłamstwo.
- Spokojnie - tym razem głos zabrał Karol. - Jedna jedynka to nie koniec świata, tym bardziej, że język polski to dla ciebie nowość.
- Poprawie to - wymusiłam uśmiech, choć w głębi duszy dalej byłam przerażona. Bałam się, że Monika zaraz przejdzie do rzeczy.
- Zaraz jedziemy do miasta i przywieziemy wam pizze. Tak na pocieszenie co ty na to?
- Super pomysł, jestem mega głodna.
- No to super.
Kiedy wyszli, kamień spadł mi z serca.
- Co ty kombinujesz? - Filip od razu zaatakował siostrę.
- Nie ma za co. - prychnęła. - Po prostu postępuje właściwie. Uważam, że to między wami jest dziwne i prędzej czy później wyjdzie na jaw, ale to wasza sprawa. A ty jesteś moim bratem. Nie wydam cię... - ominęła nas i skierowała się w stronę wyjścia.
- ZACZEKAJ. - Filip złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie, przytulając. - Dziękuje siostrzyczko. To dla mnie bardzo ważne.
- Wiem. Dlatego będę cicho. Nie musisz się martwić. Nie jestem taka zła, jak ci się wydaje, co? - patrzyła na niego wzrokiem pełnym wyrzutu.
Aż coś zakuło mnie w sercu. W jednej chwili zrozumiałam jak trudny był dla niej mój przyjazd tutaj i zaprzyjaźnienie się z jej rodzeństwem. Zrozumiałam jak są dla siebie ważni i jak bardzo czuła się odtrącona, a swoim zachowaniem próbowała udawać, że jest inaczej i że nic ją nie rusza. Była oschła i wredna, bo tak naprawdę była zwyczajnie smutna i zazdrosna.
- Pójdę opowiedzieć wszystko Lenie. - wymyśliłam powód, aby zostawić tę dwójkę samą. - Musicie porozmawiać. - posłałam Filipowi znaczące spojrzenie, a potem zwróciłam się do Moniki. - Choć wiem, że nie robisz tego ze względu na mnie, tylko na Filipa, to bardzo ci dziękuje. - Uśmiechnęłam się naprawdę szczerze, po czym wyminęłam ich i poszłam na górę, by zajrzeć do Heleny.


- Lena czuję się już dużo lepiej. Lekarz mówił, że jak poleży do piątku w łóżku, to raczej będzie mogła jechać na tę wieś. - Oznajmiłam Filipowi, zamykając drzwi od jego pokoju, po czym położyłam się na łóżku, obok niego.
- To super - obrócił się na bok i oparł łokciem o materac. - Zapytałem Monikę czy nie ma ochoty pojechać z nami.
- Zgodziła się?
- O dziwo tak. - uśmiechnął się, promieniująco.
- Ciesze się. Nie chce abyście kłócili się z mojej winy.
- Wiem Laura. - odgarnął kosmyki  włosów z mojego policzka i musnął go, delikatnie. - Ale to nie jest twoja wina.
-  Niby nie. - westchnęłam - Mimo to mam poczucie winy.
- Jesteś zbyt dobra - zaśmiał się uroczo.
- Dlaczego? - spytałam zaintrygowana i również przekręciłam się na bok.
- Po prostu. Masz cudowny charakter i jesteś bardzo wrażliwa.
- Czasem mam wrażenie, że ta wrażliwość to moja największa wada.
- Wrażliwość nigdy nie jest wadą. To piękna cecha, której brakuje niejednej osobie.
- Jakiś ty inteligenty. - parsknął śmiechem. - Wyjaśniliście sobie wszystko?
- Po części. Chyba zaczęła się przełamywać, wraca moja Monika sprzed wyjazdu matki.
- Cudownie to słyszeć.
- Mam nadzieje, że się ułoży.
- Na pewno - podniosłam się delikatnie, aby go pocałować. Ten pocałunek był krótki i szybki, ale był przepełniony naszą miłością. Zwykłe muśnięcie jego ust, wystarczy, aby moje serce oszalało.

W pewnym momencie drzwi od pokoju się otworzyły, a ja odskoczyłam od Filipa, niczym poparzona i zerwałam się na równe nogi.
- Spokojnie to tylko ja. - Monika nie kryła rozbawiona. - Nie chcę wam przeszkadzać, ale  mam pytanie.
- No mów. - Filip również wstał.
- Skoro wy jedziecie do dziadków we dwoje, Lena bierze Antka, to czy ja też mogę zabrać Dominika?
- Dominik to twój chłopak prawda?
- Tak, on. Myślałam, że może to dobra okazja żebyście się lepiej poznali.
- Jasne, to świetny pomysł, ale nie mów rodzicom. O tym, że jedzie Antek też nie wiedzą. Lepiej żeby myśleli, ze to wyjazd rodzeństwa. Musimy być ostrożni
- Tak jak dziś ? - spytała z ironią.
- Bardzo śmieszne.
- Może nie powinnam tak wypytywać, ale właściwie to kiedy zamierzacie im o tym powiedzieć?
- Niedługo.
- Okej nie pytam. - ku mojemu zdziwieniu posłała nam perskie oko i zadowolona wyszła z pokoju.
- Na czym stanęło? - Filip przyciągnął mnie do siebie i czule pocałował.



Musieliśmy jechać na dwoma autami, ponieważ w jednym zmieściłoby się tylko 5 osób, a nas była szóstka, dlatego Filip, Monika, Dominik i ja pojechaliśmy samochodem mojego chłopaka ,a  Antek z Heleną, jego.
Po południu na Warszawskich ulicach był prawdziwy tłok, ale mimo to podróż upłynęła wesoło - ku mojemu zdziwieniu. Dominik okazał się przyjaznym chłopakiem, a i Monika czasem żartowała, choć nadal trzymała pewien dystans do mnie. Dziewczyna poinformowała oczywiście swojego lubego, że jej brat i ja jesteśmy ukrywającą się parą, ale nie przyjął tego z wielkim zaskoczeniem. Traktował nas normalnie i ani przez chwilę nie dało się odczuć, że patrzy na nas, jak na głupków. Sam nawet powiedział, że nie jesteśmy spokrewnieni, a nasza historia miłosna, jest niczym z filmu, ale to nie czyni jej złej, lub nienormalnej. Cóż... Chciałabym, aby takie podejście mieli do tego wszyscy ludzie, a szczególnie mama i Karol.

Na miejsce dojechaliśmy po około trzech godzinach stania w korkach. Pewnie byłoby jeszcze dłużej, gdyby Filip nie starał się jechać drogami na skróty.
Wychodząc z auta byłam troszkę poddenerwowana. Miałam w końcu poznać dziadków mojego chłopaka i chciałam wypaść dobrze.
Weszliśmy na ganek, po czym Helena otworzyła drzwi do dużego domu swoich dziadków.
- No jesteście na reszcie!- Moim oczom ukazała się przyjaźnie uśmiechnięta kobieta i od razu rzuciła się w ramiona Filipowi, Monice, Helenie i na końcu Antkowi. Wyglądała naprawdę przyjaźnie, aż cały stres ze mnie spłynął. Była kobietą troszkę przy sobie, z posiwiałymi włosami i kilkoma zmarszczkami, które tylko nadawały jej jeszcze bardziej przyjaznego i typowo babcinego wyglądu.
- A to musi być narzeczony mojej wnuczki. - porwała Dominika w swoje ramiona. - Miło cię poznać moje dziecko. - No i ta śliczna panienka. -  zwróciła się do mnie i ucałowała w oba policzki. - Siostro-dziewczyna mojego wnuka. - zaśmiała się. - Nie dziwie ci się Filip, że się zakochałeś w takiej ślicznej dziewczynie.
- Dziękuje bardzo. - również się zaśmiałam, tak jak wszyscy. Radość tej kobiety udzielała się każdemu, a jej śmiech był po prostu zaraźliwy.
- Chodźcie dziadek czeka w salonie - wskazała na drzwi na przeciwko.
Pan Kozłowski wyglądał równie przyjaźnie jak jego żona. Jak nas zobaczył to wstał i podszedł bliżej nas.
- Witamy w naszych skromnych progach - skłonił się nisko, po czym się zaśmiał. - Widzę, że tu nam się rodzina powiększa. - wskazał na mnie i Dominika. - Ostatnio tylko Lenka miała swojego chłopca. Swoją drogą widzę, że nadal jesteście razem. No i dobrze! Kryśka - odezwał się do swojej żony - my tu niedługo na weselach będziemy się bawić. - klasnął ochoczo w dłonie. - Józek jestem, ale możesz mówić dziadek - przybił piątkę z chłopakiem Moniki. - A ty jesteś Laura. - ujął moją dłoń i szarmancko ją ucałował. - Całuje rączki ślicznej pani.
- No, no jest moja. - Filip się roześmiał i dał męskiego przytulasa dziadkowi.
- Spokojnie wnuczku, ja mam swoją piękność, o tutaj. - podszedł do pani Krystyny i pocałował jej polik. - Tylko czasem dużo gdera.
Ponownie wszyscy się zaśmialiśmy, a ja już wiedziałam, że to będzie udany weekend.



Wieczorem po zjedzeniu kolacji, wszyscy udaliśmy się na spacer. Było już dość ciemno, a na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze gwiazdy. To musiał być niezły widok, dla kogoś kto nas mijał. Cztery pary, w tym jedna starsza, idą za ręce przez polną dróżkę. Było cudownie i miło, żartowaliśmy i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Dziadkowie Filipa, Moniki i Heleny są po prostu nieziemscy! Tak łatwo znaleźć z nimi wspólny kontakt, choć są ponad 40 lat starsi!
Wieczór był ciepły i przyjemny dlatego bardzo długo spacerowaliśmy, a do domu dotarliśmy przed 22:00.
Pani Krysia zrobiła nam wszystkim gorące mleko, aby lepiej się spało, a kiedy je wypiliśmy, wszyscy udaliśmy się do swoich pokoi. Dom był bardzo duży, bo kiedyś mieszkali tu nie tylko państwo Kozłowscy, ale i ich dzieci, w tym mama Filipa i to właśnie w jej starym pokoju razem z nim spałam.
Jak tylko się wykąpałam wskoczyłam pod ciepłą kołdrę i wtuliłam się w chłopaka, napajając się zapachem jego skóry.
- Mogłabym tak zasypiać codziennie. - odparłam i jeszcze bardziej wtuliłam się w rękę chłopaka.
- Ja też. - choć nie widziałam jego twarzy, wiedziałam, że się uśmiecha. - Jak ci się podobało?
- Super! Twoi dziadkowie są genialni!
- Wiedziałem, że ich polubisz. Są trochę postrzeleni, ale bardzo kochani.
- I bardzo się kochają.
- Tak to prawda. Zawsze jak na nich patrzyłem, to marzyłem, aby znaleźć kiedyś taką osobę, która będzie patrzyć na mnie, tak jak babcia na dziadka, i wiesz co? - spojrzałam na niego - ty tak na mnie patrzysz.
- Bardzo cię kocham - szepnęłam, poruszona jego słowami.
- A ja bardzo kocham ciebie.
Położyłam głowę na jego torsie i zamknęłam oczy, aby rozkoszować się tą chwilą.
- Zauważyłeś, że Dominik gładko potraktował naszą znajomość? Twoi dziadkowie też. Albo wszyscy dobrze udają.
- O nie. - zaśmiał się. - Dziadkowie są świetni, ale nie potrafią kłamać i zawsze mówią co myślą. Nie mają nic przeciwko naszej znajomości, mimo, że wiedzą, że jest nietypowa.
- Myślisz, że rodzice potraktują to podobnie?
- Mam taką nadzieje. - westchnął. - Liczę na to, że tak będzie.
- Ja też. - powiedziałam, ziewając.
Nagle poczułam, że jestem strasznie zmęczona i sen sam ciśnie mi się na powieki, więc po prostu je zamknęłam i zasnęłam wtulona w swojego ukochanego.

Rano obudził mnie delikatny szept mojego chłopaka.
- Wstawaj śpiochu - mówił wprost do mojego ucha. - Śniadanie na stole.
- Która godzina? - wymamrotałam w poduszkę.
- Odpowiednia, abyś wstała.
- Nie chce mi się. - rzuciłam w niego poduszką, ale to nie był najlepszy pomysł, bo Filip w zemście zaczął mnie łaskotać, a ze śmiechu aż spadłam na podłogę. - Już dobrze, wygrałeś. - zaśmiałam się.
- Widzisz? Wybudzona! - uśmiechnął się triumfalnie i podał mi rękę.
Schodząc na dół poczułam przyjemny zapach, który powodowało śniadanie rozstawione na stole. Był nakryty na osiem miejsc, ale jedzenia było aż nad to. Świeże wędliny, pachnące bułeczki i chlebek, masełko, ogórek, pomidor, ugotowane jajka, parówki, a w dzbankach herbata i mleko.
- Cała babcia. - usłyszałam za sobą głos Leny. - Jedzenia jak dla wygłodzonych wędrowców.
- Nie przesadzaj - kobieta radośnie machnęła dłonią - mamy tutaj czterech mężczyzn i trzy kobitki chude jak szczypiorki, a ja też lubię sobie zjeść. Jedzenia jest akurat, a później zaparzymy sobie kawkę i zjemy kawałek sernika.
- Jak się spało? - spytał pan Józek, kiedy już wszyscy siedzieliśmy na swoich miejscach.
- Bardzo dobrze. - Monika posłała dziadkowi uprzejmy uśmiech. W ten jeden dzień odkryłam w niej zupełnie inną osobę i nie mogę wyjść z podziwu, jaką maskę nosiła przez cały ten czas.
- Mam nadzieje, że żadne z was nie zmajstrowało nam prawnucząt - zaśmiał się głośno, a Monika zakrztusiła się mlekiem, natomiast Helenie, aż widelec spadł z talerza.
- Józek! - Pani Krystyna skarciła męża, choć było widać, że stara się nie wybuchnąć śmiechem.
- No co Józek! - mężczyzna nadal się chichrał. - To już żartować człowiekowi nie wolno?
- Dziewczyny i Dominik mają po 16 lat, co ci starcu w głowie siedzi - kobieta nie wytrzymała i też się zaśmiała.
- Oj tam, oj tam gderasz głupio. Dorośli już są - machnął ręką i nałożył sobie chleb, na talerz.


Po zjedzeniu obfitego śniadania, razem z dziewczynami pomogłyśmy sprzątać ze stołu.
Następnie wszyscy razem usiedliśmy przed telewizorem i zaczęliśmy oglądać jakąś komedie przy kawie i pysznym cieście. Polubiłam sernik, jak tylko zjadłam go w kawiarni, do której zabrał mnie Filip, ale tamten nie równał się z wypiekiem jego babci.
- To ciasto jest przepyszne. - powiedział Dominik, jakby czytał w moich myślach.
- Widzisz jak mam z nią dobrze - Pan Józek objął kobietę ramieniem, i aż mi się ciepło na sercu zrobiło widząc ich razem, takich zakochanych.
Filip poszedł w ślady dziadka i również mocno mnie do siebie przycisnął, zapewne myśląc sobie to samo co ja. Miłosny nastrój udzielił się zresztą każdemu, bo za chwile już wszyscy siedzieliśmy przytuleni i patrzyliśmy na film, rozkoszując się tym wolnym i dobrze zapowiadającym się dniem. Takie chwile w życiu są właśnie najlepsze. Kiedy siedzimy i pozornie marnujemy czas, czerpiąc radość z takich rzeczy, jak siedzenie w domu, daleko od zgiełku miasta, w zacisznym salonie, ze znajomymi, ze starszymi, radosnymi dziadkami i ze swoją miłością.





Witajcie! Mam nadzieję, że ten rozdział jest choć troszkę dłuższy niż poprzednie.
No i że wam się podoba, bo znowu musieliście czekać na niego dłużej niż zwykle. Dziękuje za życzenia walentynkowe złożone w komentarzach, nie miałam okazji na nie odpowiedzieć, więc odpowiadam teraz <3

Do następnego!

LAURA LAUREN <3